Jenny vertelt wat een vrijwilliger doet in het UZA

Ik sta sinds mijn begin als vrijwilliger op dezelfde afdeling, namelijk hematologie. Veel patiënten blijven daar voor een langere periode, dus ik kan echt een connectie met hen opbouwen. Dat gaat niet altijd even gemakkelijk: iedereen reageert anders op een opname en de ene persoon is meer gesloten dan de ander. Ik kan voor elke patiënt wel iets betekenen, zelfs door iets heel kleins, en dat geeft mij veel voldoening.

Bovendien staan we als vrijwilliger buiten de medische ploeg, wat een groot voordeel is. Ik voer geen gesprekken over de patiënt, maar over de persoon achter de patiënt. Als ze willen praten over iets medisch kan dat, maar ik praat even graag over iets anders: een hobby, hun gezin, hun huisdier, hun job, … Ik ben ondertussen erg bedreven in het lezen van een kamer. Ik probeer op enkele seconden te herkennen wat voor persoonlijkheid een patiënt heeft door de kamer te scannen. Dat zorgt telkens voor een goed aanknopingspunt om een eerste gesprek te beginnen.

"Als iemand me bedankt omdat ik hen nog eens aan het lachen heb kunnen brengen na lange tijd, kan mijn dag niet meer stuk. Het moet niet altijd serieus zijn. Je hebt humor nodig in je leven om te relativeren."

Vrijwilliger zijn in het UZA gaat verder dan enkel babbelen over koetjes en kalfjes. Soms zijn er moeilijke gesprekken. Hoe je daarmee moet omgaan, leer je met de jaren. Soms wil iemand ook nog eens een bepaald koekje eten en ga ik naar het winkeltje om dit te halen. Of ik pers een appelsien uit. Samen met de patiënt wachten voor een onderzoek doe ik ook, zodat ik wat afleiding kan bieden. Het zorgpersoneel betrekt ons daarenboven in de status van de patiënt, zodat we goed op de hoogte blijven. Het is dus heel erg divers.

Een job als vrijwilliger is heel erg verrijkend en ondertussen een deel van mijn leven. Een week zonder het UZA voelt voor mij heel erg raar. De mensen die je ontmoet zijn je dankbaar en je bouwt er een hechte band mee op. Familie of vrienden wonen bovendien niet altijd dichtbij.

Sommige verhalen neem je uiteraard mee naar huis, het went namelijk nooit. Tegelijk plaatst het je eigen leven in perspectief. Ik maak me niet meer druk om onbenulligheden. Ik ben gewoon heel erg dankbaar om wat ik heb en wat ik kan doen voor de patiënten. Bovendien lunchen we elke middag samen met alle vrijwilligers en kunnen we af en toe eens wat ventileren of vragen hoe de ander het zou aanpakken. We leren veel van elkaar en krijgen ook van het UZA kansen om te groeien door middel van opleidingen.